به مولای متقیان علی (ع)
علی جان سلام ، باز هم دلم هوای تو را کرده است . دیشب کنار پنجره ایستادم تا شاید کبوتری یا قاصدکی از تو برایم خبری بیاورد اما دریغ و افسوس که اینها همه خیال است خوشا به حال تو و یارانت که زیبا زندگی کردن را تجربه کردید و پر کشیدن را کبوترانه به ما نشان دادید تو رفتی و ما را با یک دنیا غم تنها گذاشتی. سالهاست کوچه های جهان بی آشنای تورا از یاد برده است علی جان کجایی؟ تا برسرشان دست مهربانی بکشی .
ای پدر کودکان گریه و گرسنگی ، اکنون در همسایگی پروردگارت عشق را زندگی می کنی و ما اسیر زنجیرهای خاکیم . چقدر دلم گرفته بود .
امشب این دل یاد مولا می کند
لیله القدر است و احیا می کند
بشنوید ای گوش دلها ،بی صدا
نغمه فزت و رب الکعبه را

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

بر جای بدکاری چو من ، یک دم نکوکاری کند

اول به بانگ نای و نی ،آرد به دل پبغام وی

وان گه به یک پیمانه می ،با من وفاداری کند

دلبر که جان فرسود از او ، کام دلم نگشود از او

نومید نتوان بُود از او ، باشد که دلداری کند

پشمینه پوش تند خو ، از عشق نشنیده است بو

از مستیش رمزی بگو ، تا ترک هشیاری کند

زان طره ی پُر پیچ و خم ،سهل است اگر بینم ستم

از بند و زنجیرش چه غم ، هر کس که عیاری کند

شد لشکر غم بی عدد ،از بخت می خواهم مدد

تا فخر دین عبدالصمد ، باشد که غمخواری کند

با چشم پر نیرنگ او حافظ مکن آهنگ او

کان طره ی شبرنگ او بسیار طراری کند

واسه ما همیشه زود دیر میشه لحظه

بودن و نبودنی که کاش بیرزه

همتی کن پای این سقف شکسته

نگو این سقوط آخر راهتو بسه

کم نشو تو وحشت باغی که سوخته

سکه خنده تو کی به غم فروخته

نگو تقدیر تو صد تا گره داره

قحطی نور رو نذار پای ستاره

نوبت ما که میشه پیر میشه زنجیر میشه لحظه

به خدا دو روز دنیا به بدیهاش نمیرزه

گریه کن برای عاشقانه دیدن

قد بکش شوق پریدن تو با من

واسه ما همیشه زود دیر میشه لحظه

کاری کن نفس کشیدنت بیرزه

کاش......

بیا تا لیلی و مجنون شویم افسانه اش با من

بیا با من به شهر عشق رو کن خانه اش با من

نگو دیوانه کو زنجیر گیسو را زهم وا کن

دل دیوانه ی دیوانه ی دیوانه اش با من

بیا تا سر به روی شانه ی هم راز دل گوییم

اگر مویت به رویت شد پریشان شانه اش با من

نگو دیگر به من اندر دل اتش نمی سوزد

تو گرمم کن به افسونت گرمی افسانه اش با من

چه بشکن بشکنی دارد فلک بر حال سرمستان

چو پیمان بشکنی بشکستن پیمانه اش با من

در این دنیای وا نفسای بی فردا

خدایا عاشقان را غم مده شکرانه اش با من

آسمان جای قشنگیست
پریدن زیباست
و از آن زیباتر
حس زنجیر شدن
در قفس چشم شماست
آسمان آبی نیست
نرسد دست ستاره
به زمین
نخورد هور
زاندیشه ی کارون آبی
نکشد ماه
سر انگشت ندامت به درخت
شور پرواز زاندیشه ی سيمرغ رفته
تا که انگشتری باد
به دست تو نشست
ماه وخورشید و ستاره . سيمرغ
وسعت چشم ترا
هلهله کردند زشوق
آسمان جای قشنگیست
ولی زیباتر
نم بارانی چشمان چمن گونه ی توست

مــیــزنــد غـمـزهٔ مـرد افـکـن او تـیـر مـرا

دوستان چیست در این واقعه تدبیر مرا

مـن دیـوانـه نـه آنـم کـه نـصـیحت شنوم

پــنــد پــیــرانــه مــده گــو پــدر پـیـر مـرا

مـنـم و نـالـهٔ شـبـگیر بدین سان که منم

کــی بـه فـریـاد رسـد نـالـهٔ شـبـگـیـر مـرا

صـنـمـا عـشـق تـو بـا جـان بدر آید ناچار

چـون فـرو رفـت غم عشق تو با شیر مرا

گـر نـه زنـجـیـر سـر زلـف تـو باشد یکدم

نـتـوان داشـت در ایـن شـهر به زنجیر مرا

حـلـقـهٔ زلـف تـو در خـواب نمودند به من

جـز پـریـشـانی از آن خواب چه تعبیر مرا

من سکوتم حرف است



حرف هایم حرف است



خنده هایم خنده هایم حرف است



کاش می دانستی



می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم



کاش می دانستی



کاش می فهمیدی



کاش و صد کاش نمی ترسیدی



که مبادا دل من پیش دلت گیر کند



یا نگاهم تلی از عشق به دستان تو زنجیر کند



من کمی زودتر از خیلی دیر



مثل نور از شب چشم تو سفر خواهم کرد



تو نترس



سایه ها بوی مرا سوی مشام تو نخواهند آورد



کاش می دانستی



چه غریبانه به دنبال دلم خواهی گشت



در زمانی که برای غربتت سینه دلسوزی نیست



تازه خواهی فهمید



مثل من عاشق مغرور شب افروزی نیست

پرسید که چرا دیر کرده است ؟

نکند دل دیگری اورا اسیر کرده است؟

خندیدم وگفت م :او فقط اسیر من است .

تنها دقایقی چند تاخیر کرده است .

گفتم :امروز هوا سرد بوده است شاید موعد قرار تغییر کرده است…

خندید به سادگیم آینه و گفت :احساس پاک تورا زنجیر کرده است!

گفتم :از عشق من چنین سخن مگوی .

گفت : خوابی !سالها دیر کرده است…

در ایینه به خود نگاه میکنم ....آه عشق او عجیب مرا پیر کرده است.

راست گفت آیینه که منتظر نباش....

او برای همیشه دیر کرده است.